KAPRICET E PUSHTETARVE DEMTOJNË PROJEKTET E SHOQATAVE KULTURORE SHQIPTARE

Shoqatat qytetare janë ndesh me një problem të rëndë duke mos mundur të funksionojnë si duhet pa mjete matrijale e finansiare, sepse pushtetarët të inkorporuar në Ministrinë e Kulturës formojnë komisione për të vlersuar se cilat projekte do marin dritë jeshile e cilat jo. Deri tani këto vitet e fundit, kan kaluar vetm projektet e shoqatave të afërta rreth pushtetarve, qofshin ato maqedonas apo shqipëtarë dhe ky trend po vazhdon akoma.
Edhe pse tani më është emëruar Sekretar Shtetërorë për Kulturë, avazi i vjetër po vazhdon dhe shoqatat që janë filtri i një shoqërije civile mbeten vetëm në letër dhe askush nuk zgidh qesen ti ndihmojë ato.
Edhe shoqatës sonë KONGRESI I BASHKIMIT nga Manastiri i ndodh e njejta me gjithse disa projekte i janë hedhur nga ana e të ashtuquajturave komisione për vlersim në Ministrin e Kulturës. Edhe ky i fundit për shënimin e 100 vjetorit të lindjes së MIGJENIT do e ket fatin e njejtë si duket, nga se miret vesht nga burime të brendëshme të Ministrisë gjegjëse, me preteks se gjoja për në Manastir do duhet ti ndahet një "institucioni" të ashtuquajtur kulturorë Muzeu i Alfabetit. Ky komision do debatoj ditën e nesërme në Ministri.
Ne si shoqatë nuk kemi kundër institucioneve gjë dhe le tu miratojnë sa të duan projekte atyre, por ne nuk u ndërhym në ingerenca atyre, dhe kërkojmë mjete për projekte të tjera.
Kryesija e shoqatës po i drejtohet me pyetje Sekretarit Shtetëror Muzafer Bislimit, si mundet të reduktohet buxheti për Kulturën shqiptare, e për at Maqedonce ndahen mjete drakonike, dhe deri kur do lejoj ai që projektet tona të hidhen ashtu pa u analizuar dhe pa asnjë sqarim se pse po refuzohen nga Ministrija e Kulturës, ku Shqiptarët në kët shtet participojnë me tatime me mbi 30 % në buxhetin e Maqedonisë. Apo ndodh diçka tjetër. Përmes institucioneve bëhet larja apo pastrimi i parave. Zotërija i nderiuar duhet ti dal Zot kësaj përgjigjëje që të mos ket dyshime se vërtetë bëhet larja e parave siç ndodh deri më tani. Për ate është i vendosur aty.

БУДЕЊЕ: Ѕид на плачот

МЕРСЕЛ БИЉАЛИ

Стариот Индијанец му вели на својот внук: знаеш внучко, во нашите души цел живот се борат два волка. Волкот на љубовта, чесноста и добрината и волкот на омразата, лагата и лошотијата.

-А кој од нив победува, дедо- прашал внукот?

-Па, волкот што ќе го храниме повеќе- одговорил стариот Индијанец.

Факт е дека нашиот волк на љубовта, чесноста и добрината е одамна мртов. Не можел да поднесе ваков кучешки живот. Не можел да живее во душите на оние што во името на идеалите прават неморали. На тие кои качувајки се кон врвовите на власта газат по животите на обичните луѓе. На тие кои во името на славното минато создадоа неславна иднина, кои потрошувачките корпи ги заменија со контејнери, кои болниците ги претворија во мртовечници,, кои пејат за Господ, а го прегрнуваат ѓаволот...

Подолго време си живееме со лошиот волк, така што не е чудно што ваква судбина не снајде. Лоша политичка ситуација, лоши меѓуетнички односи, лоша меѓурелигиска состојба, лоша економија и уште полоша социјала. Најтрагично е што комплетната оваа состојба ни изгледа нрмално, зашто владините реклами и медиумите создаваат ненормално мнение. Сега луѓето се претворени во суштества без очи, без уши, без уста, без ум. Високите национални интереси служат како смоквин лист за покривање на срамната реалност- колективната беда. Таква негрижа за човекот не била својствена ниту за варварските и окупаторски владеења. Деца трауматизирани и напуштени, распаднати фамилии, родители што ги продаваат своите ќерки, напуштени изнемоштени старци, запуштени села, родилки кои умираат како во времето на ренесансата и што не друго. А премиерот мораше во центарот на главниот град да изгради пирамиди оставајќи наоколу пустини.

Можеби гради своја пирамида оти фараон без пирамида не бидува. Познато е дека при изградбата на пирамидите страдале многу робови, а ние имаме доволно такви. Не е добро Тутанкамон да има пирамида, а Никола не. И, така, што и да прави во државата завршува како пирамида- пирамидално задолжување, пирамидален буџет, пирамидална економија, пирамидални субвенции со перење на пари, пирамидално земјоделство, пирамидална администрација, пирамидално образование. Така што човекот навистина заслужи една пирамида.

Останатиот дел од државата останува во пустина, а од пустините сите бегаат. Тоа е главната причина што го пропадна пописот. Сега огромна маса луѓе бегаат од тука. Знаат од кај трганале ама не знаат каде одат, но се сигурни дека каде и да стигнат нема да им биде полошо отколку во сопствената татковина, каде што сите патишта водат во пеколот. Нивната држава повеќе мисли на споменици отколку на нив. Поважни и се мртвите отколку живите. Поважно и е минатото отколку иднината. На пат сме да ја претвориме државата во ентитет во кој единствени жители ќе бидат спомениците. Не ни е грижа што сме уникатна држава во светот која дваесет години не успеа да направи ниту чекор напред во развојот. Дури цело време се движиме во спротивна насока. Сите околни држави кои пред дваесет години беа со децении зад нас, сега се далеку пред нас. И Анголците и Руандците и Бурундците покажуваат некаков економски виталитет, а ние остануваме заглавени во мрежата на вечната ментална транзиција создадена од вечно заробениот ум. Изгледа дека се адаптиравме во амбиентот каде што животот на обичниот човек пропаѓа пропорционално на пропаѓањето на владејачкиот морал. Продолжуваме да веруваме дека политичката лага ни ја подобрува животната вистина. Залудно се надеваме дека ќе се движиме кон иднината со возот на минатото.

Луѓето се мирни и трпеливи токму така како што власта посакува. Не слушнале за протести и штрајкови, а нивните синдикати се претворени во партиски ограноци. И тие што се исклучок се на мислење дека не можат да се борат со ветерници зашто многумина се свртуваат на страната од кај што дува ветерот. Се чини дека не постои власт која може да стегне толку многу колку што ние можеме да издржиме. Властите трошат цели мандати со ветување на светла иднина, а нам се повеќе ни се стемнува. Инвестициите ги гледаме само во кристалните топки на владината кристаломанија. Кај нас е нормално да владее лагата оти цело време робува вистината. Живееме во гладијаторски амбиент каде што мали луѓе се борат за голема власт. И затоа стана нормално обичните луѓе да страдаат за да можат необичните да проживеат луксузно. Сега веќе секому му е јасно дека колку си поблиску до власта толку си подалеку од својот нормален живот.

Крајно време е да тргнеме по колективен спас, а прв чекор кон тоа е да се смениме себе си. За да почнат да ни се остваруваат соништата најпрвин треба да се разбудиме. Треба да ни е јасно дека проблемите не се решаваат со затворање на медиумите што се критички настроени кон власта. Тоа е исто како да го скршите огледалото поради сопствениот грд изглед. Не се решаваат проблемите со сеење страв, со контролирање на судството, со злоупотреба на институциите од страна на власта. Напротив, така само уште повеќе проблемите се натрупуваат. Власта е за да ги решава проблемите а не за да создава нови. За жал власта продолжува самата да е проблем. Под итно ни е потребно да се сместиме на нормален колосек. Крајно време е кога треба да покажеме елементарен државнички капацитет и да ги решиме проблемите и да се спасиме од моментниот хаос. Има вистини на кои луѓето се уште не можат да веруваат, но кога таквата вистина ќе допре до сечии уши, трагедијата ќе биде неминовна. Главниот проблем е решението на спорот со Грција. Загубивме три години пред меѓународниот суд во Хаг а работата ни е вратена на почетокот. А и финансиски дебело ќе платиме зашто фактурата од Хаг е астрономска.

Нормалниот свет не перципира како брод заземен од пијани пирати. Тие го насочуваат бродот кон опасна санта мраз водени од заблудата дека бродот е поцврст од мразот. Ако не се осветстиме ќе имаме голема шанса да влеземе во историјата. Тогаш во една понормална иднина некои понормални луѓе ќе пишуваат за нашата денешна ненормалност. А можеби на местото на денешните споменици ќе треба да изградат автентичен Ѕид на плачот. За секој случај таквиот ѕид треба да има големо историско значење. Може да и служи на идните поколенија за плачење над колективната несреќа на нивните претци во едно несреќно време кога владееле фараони што создадоа огромна маса робови кои талкале по пустините или заблудите 40 години.

SPITALI I MANASTIRIT NUK I PLOTËSON STANDARDET PËR TË QEN QENDËR KLINIKALE

Edhe pse Ministri i Shëndetsisë orvatej një javë të tërë që ta stabiliyojë shkatrrimin e Spitalit më me rrelevancë për këtë regjion, ai nuk ja ariti që të lëviyte nga vendi asnjë situatë të krijuar vite me rradhë në këtë qendër spitalore.
Spitali lere që është mbytur nën borxhe, por ka dhe mungesën e kuadrove të kualifikuara medicinale e sidomos të mjekve specialist e subspecialist të cilit dita ditës po ikin në Spitalet private ku janë të paguar mirë.
Nga Aparatura që po proklamohet në reklamat e MRTV-ës asnjë shenjë ska, bile edhe ato që i sillnin nga Japonija si donacione para disa vitesh.
Ka reparte në këtë Spital ku nuk mund të gjejsh as Krevate për të sëmurit e të mos flasim për orjendi të tjera ndihmëse medicinale e as mbulesë.
Ministri hodhi ca çallëme këndejmi dhe iku duke i detyruar gjoja se ti japin raport për çdo javë pune, por ajo që është më e keqja janë mardhënjet e prishura ndërnjerzore në këtë Spital ku nuk funksionon më asgjë, e as betimi i Hipokratit./ F.Demiri

PENZIONISTJA NGA MANASTIRI SHPALLET SI E VDEKUR NGA FONDI SHENDETSORË

Penzionistja Anka Demiri me vendbanim në Manastir Fondi i shëndetsisë këtyre ditëve e ka shpallur jo të gjallë me që përgjigjëjen që ja ka dërguar Mjekut Amë të Penyionistes kan deklaruar se person të këtillë nuk ka në Fondin e Shëndetsisë të evidentuar, dhe se edhe numri i Hamzës nuk egziston.
Aroganca që të ishte dhe më e madhe, ata kët Penyioniste e kishin sistemuar tek një mjeke e cila nuk e njihte fare Anka Demirin në shkollën e mesme Teknike ku dhe e ka Ambullancen, dhe faktori i dytë është se asaj ja kishin ndryshuar edhe mbiemrin nga Demiri në Demirovska edhe numrin e Hamzs në vend numrit 4 ja kishin shkruar numrin 9-të.
Aroganca e keti organi që veten quan institucion është aq e lartë sa që ska as konkurencë në këtë lëmi dhe janë monopoli i vetëm në Maqedoni dhe kur duan i vdesin njerzit, dhe kur u nevoiten për votime i zgjallin nga të vdekurit dhe i fusin në listat e votuesve. Bile për kët mosmarveshtje djalit të sajë arogantët e këti institucioni i kan thirrur dhe Policinë kinse u është kërcënuar.
Anka Demiri se ka për herë të parë që po shpallet si e vdekur. E njëjta i ndodhi edhe para 19 vitesh kur ishte duke u kuruar në Spitalin e Manastirit dhe në letrën e lëshimit nga Spitali i kishin shkruar se ka vdekur.
Ministrit të Shëndetsisë iu bënë pyetje për këto lëshime dhe mëngësi por ai nuk deshti të dëgjonte edhe pse në Manastir qëndroi më se 7 dit rrjeshtazi. / F.Demiri

PENYIONISTJA NGA MANASTIRI SHPALLET SI E VDEKUR NGA FONDI SHENDETSORË

Penzionistja Anka Demiri me vendbanim në Manastir Fondi i shëndetsisë këtyre ditëve e ka shpallur jo të gjallë me që përgjigjëjen që ja ka dërguar Mjekut Amë të Penyionistes kan deklaruar se person të këtillë nuk ka në Fondin e Shëndetsisë të evidentuar, dhe se edhe numri i Hamzës nuk egziston.
Aroganca që të ishte dhe më e madhe, ata kët Penyioniste e kishin sistemuar tek një mjeke e cila nuk e njihte fare Anka Demirin në shkollën e mesme Teknike ku dhe e ka Ambullancen, dhe faktori i dytë është se asaj ja kishin ndryshuar edhe mbiemrin nga Demiri në Demirovska edhe numrin e Hamzs në vend numrit 4 ja kishin shkruar numrin 9-të.
Aroganca e keti organi që veten quan institucion është aq e lartë sa që ska as konkurencë në këtë lëmi dhe janë monopoli i vetëm në Maqedoni dhe kur duan i vdesin njerzit, dhe kur u nevoiten për votime i zgjallin nga të vdekurit dhe i fusin në listat e votuesve. Bile për kët mosmarveshtje djalit të sajë arogantët e këti institucioni i kan thirrur dhe Policinë kinse u është kërcënuar.
Anka Demiri se ka për herë të parë që po shpallet si e vdekur. E njëjta i ndodhi edhe para 19 vitesh kur ishte duke u kuruar në Spitalin e Manastirit dhe në letrën e lëshimit nga Spitali i kishin shkruar se ka vdekur.
Ministrit të Shëndetsisë iu bënë pyetje për këto lëshime dhe mëngësi por ai nuk deshti të dëgjonte edhe pse në Manastir qëndroi më se 7 dit rrjeshtazi. / F.Demiri

TË NGREMË LART VLERAT E KRIJIMTARISË

Nga Jim Mathis

Një nga dallimet më të mëdha midis qenies njerëzore dhe qenieve te tjera te gjalla është aftësia jone krijuese. Bibla thotë se Perëndia na krijoi sipas imazhit të Tij; qysh në fillim Ai na përcaktoi si veten, pra si krijues.

Para pak kohësh po bisedoja me një mikun tim piktor, mbi dallimet midis artit individual dhe atij kolektiv. Duke qenë piktor, miku im punon kryesisht vetëm, ashtu sikundër edhe unë. që jam fotograf. Kur në proçesin e fotografisë hyjnë të tjerë njerëz, ata janë vetëm subjekte për t’u fotografuar.Megjithëse ata luajnë rol të rëndësishëm, proçesi krijues kalon nëpërmjet meje, nëpërmjet syve e zemrës sime. Përsa i takon kamerës, ajo është vetëm një vegël sikundër janë furça për piktorin dhe skalpeli për skulptorin. 

Profesionin e muzikantit që zotëroj e shoh si një kontribut më të përshtatshëm për krijimtari kolektive. Ka muzikantë që parapëlqejnë të punojnë vetëm si kompozitorë ose thjesht ekzekutues, por, për mendimin tim, muzika del më mirë kur luhet në grup. Grupi mund të jetë i vogël sa një duo – John Lennon dhe Paul McCartney, për shembull – por mund të jetë edhe një orkestër e madhe simfonike.  

Të njëjtat parime vlejnë edhe për botën e biznesit. Një drejtues i lartë kompanie shpesh duhet të punojë vetëm e të marrë vendime për gjëra që vetëm ai ka kompetencën t’i marrë. Shitësit shëtitës udhëtojnë vetëm për të takuar klientët me shpresën për t’i bindur ata që të kontraktojnë  mallrat ose shërbimet e ofruara nga firma. Në të tilla raste ata vënë në përdorim krijimtarinë vetjake për të gjetur variantin më të mirë për të tërhequr klientët. 

Por shumicën e rasteve trajtimi kolektiv i çështjeve të biznesit është më i frytshëm. Formulimi i strategjive për të ardhmen, përpunimi i planeve specifike për iniciativa të reja ose vlerësimi i performancës së ndërmarrjes janë proçese ku kërkohen medoemos kontribute dhe këndvështrime sa më të shumta.  

Pavarësisht nga madhësia e grupit, “magjia” ndodh kur njerëzit e kuptojnë se e tëra është më e madhe se shuma aritmetike e pjesëve të saj. Thënë ndryshe, ti arrin sëbashku me të tjerët pikërisht atë që nuk e arrin dot i vetëm. Këtë të vërtetë e shohim shpesh edhe në botën e sporteve. Kur anëtarët e skuadrës luajnë mirë në grup,  kanë gjithmonë shanse për të arritur rezultate që nuk mund të priten prej individëve veç e veç.

Grupi muzikor ku unë bëj pjesë, Sky Blue, u krijua vite më parë sepse ne deshëm të bënim art në formën e muzikës. Kur luajmë, spektatorët shohin katër artistë që dëgjojnë njeri tjetrin, që i përgjigjen asaj çka luan a këndon tjetri dhe që krijojnë një bisedë muzikore të pëlqyeshme për veshin. Nuk jemi grup xhazi, por edhe muzika xhaz kështu funksionon.   

Shumicën e rasteve e lemë skenën me fytyra të qeshura e plot gëzim sepse kemi prodhuar diçka që nuk ishte dëgjuar më parë dhe që ndoshta nuk do të dëgjohet kurrë më në të njëjtën mënyrë.

Bibla flet shpesh për vlerën e punës në grup. Në Testamentin e vjetër, te Predikuesi 4:9-12 theksohet:   “Dy vlejnë më shumë se një i vetëm sepse kanë një shpërblim më të mirë për punën e tyre. Në fakt, nëse rrëzohen, njeri ngre tjetrin, por mjerë ai që është vetëm dhe rrëzohet!...Në rast se dikush mund të mposhtë atë që është i vetëm, dy veta mund t’i qëndrojnë; një litar tresh nuk këputet aq shpejt.” 

Falët e Urta 27:17 thonë, “Hekuri mpreh hekurin, kështu njeriu mpreh imazhin e shokut të tij.”  Secili prej nesh zotëron talente dhe aftësira unike, por për të dhënë maksimumin, duhet të bashkëpunojmë me njeri tjetrin.

Jim Mathis është pronar i një studioje fotografike në Overland Park, Kansas, të specializuar për profile teatrore dhe tregëtare dhe drejton një shkollë për fotografi dixhitale. Më parë ai ka qenë menaxher i një kafeneje dhe drejtor ekzekutiv i CBMC në Kansas City, Kansas dhe Kansas City, Missouri.

CBMC INTERNATIONAL:  President: Jim Firnstah

1065 N. 115^th Street, Suite 210 ▪ Omaha, Nebraska 68154 ▪ U.S.A.

TEL.: (402) 431-0002 ▪ FAX: (402) 431-1749 ▪ E-MAIL: info@cbmcint.org

Ju lutemi adresoni cdo kërkesë te: ëëë.cbmcint.org

 

Reflektim/Diskutim Pyetje

1.   Si mund ta përshkruash kreativitetin në punën që bën? Jep disa shembuj.

2.      Nga përvoja që ke, cilat punë të kanë rezultuar më të suksesshme, ato që i ke bërë krejt vetë apo ato në të cilat ke qenë pjestar i një grupi?

3.      A të ka ndodhur që, kur sheh pas punët që ke bërë dhe arritjet e tua, të mendosh ashtu siç thekson Jim Mathis: “ E tëra është më e madhe  se shuma aritmetike e pjesëve të saj përbërëse? Shpjegoje përgjigjen.

4.      Sipas mendimit tënd, cilat janë avantazhet e punës në grup përsa i takon krijimtarisë në fusha të ndryshme të jetës?

Nëse dëshiron të shohësh apo të diskutosh mbi pasazhe të tjera të Biblës të lidhura me këtë temë, referohu si më poshtë:  

Eksodi 4:10-17, Numrat 13:1-31; Mateu 10:1-16; Marku 6:7; 1 Korintasve 1:1;

2 Korintasve 1:1; 2 Thesalonikasve 1:1

PËR KË – PËR ÇFARË – JE MIRËNJOHËS?

Nga Robert J. Tamasy

Kësaj jave miliona njerëz nëpër botë do të kremtojnë Ditën e Falenderimeve, megjithëse mirë është që të ndihesh mirënjohës (ndaj Perëndisë) në çdo ditë të vitit. Për shumë vetë kjo është ditë pushimi dhe një nga karakteristikat e saj është se njerëzit gjejnë kohën dhe motivimin për të reflektuar dhe kujtuar gjëra dhe njerëz ndaj të cilëve janë mirënjohës.

Zakonisht, kur kujtojmë bekimet që kemi marrë, na vijnë në mend gjëra materiale: shtëpitë tona, ushqimi, veshja, të ardhurat, puna, shëndeti.  Por, a keni menduar ndonjëherë që t’ia adresoni falenderimet atyre njerëzve që kanë pasur ndikime pozitive në jetën tuaj? 

Kur më shkon mendja tek ata, lista më del shumë e gjatë. Ajo përfshin: prindërit; një xhaxha që m’u bë si baba, sidomos gjatë fëmijërisë time; një numër mësuesish të shkollës, disa prej të cilëve më ndihmuan të zgjedh rrugën e karrierës time. Pastaj vijnë ata njerëz që ndërmorën riskun për të më punësuar si redaktor nëpër gazetat e tyre duke më dhënë mundësinë të vazhdoja karrierën në gazetari.  

Kujtoj gjithashtu edhe ata që më pranuan si staf i CBMC-së, gjë që rezultoi se ishte një bekim shpirtëror dhe profesional për mua. Puna në CBMC më dha mundësinë  që të plotësoja qëllimet e mia për të shkruar artikuj dhe libra dhe më futi në eprocesin jetëndryshues të të qénit mentor individual për njerëz të tjerë.

Gjatë 20 vjetëve si anëtar i skuadrës së CBMC, unë pata mundësinë të merrja pjesë në konferenca,  në të cilat mësova shumë nga redaktorët dhe shkrimtarët e tjerë. U bëra mik me dhjetra njerëz, të cilët i admiroja për përkushtimin që tregonin ndaj punës së tyre dhe ndaj Perëndisë. Ata më mësuan se si të integroja me sukses besimin me prirjet profesionale duke vërtetuar se Krishtërimi dhe puna nuk janë dy gjëra krejt të ndryshme, por kanë të përbashkëtën se ndaj tyre mund të përkushtohesh pa bërë asnjë kompromis.  .

Po ti, ndaj kujt je mirënjohës për faktin se ka lënë gjurmë të pashlyeshme në jetën tënde duke të ndihmuar të bëhesh ai që je sot?

Ja disa këshilla që jep Bibla në lidhje me Falenderimet:

Ji mirënjohës për GJITHÇKA.  Shpesh ndodh që ndjenja e mirënjohjes të fokusohet vetëm ndaj “gjërave të mira”, gjërave që na falin kënaqësi. Por edhe sfidat e jetës, fatkeqësitë që ndeshim, të cilat ndikojnë në rritjen tonë profesionale dhe shpirtërore, meritojnë të vlerësohen  “Jini gjithmonë të gëzuar…Falenderoni në gjithçka …” (1 Thesalonikasve 5:16-18).

Mirënjohje pa KUFI.  Ata që besojnë në Jezu Krishtin mund të mbështeten te Ai për çdo aspekt të jetës. Nuk duhet pasur frikë nga e ardhmja sepse Perëndia do të kujdeset për nevojat tona dhe do të na udhëheqë në përballjen e çdo problemi. “Mos u shqetësoni për asgjë, por, në çdo gjë, ia parashtroni kërkesat tuaja Perëndisë me anë lutjesh e përgjërimesh, me falenderim ” (Filipianëve 4:6).

Falendero atë që E MERITON.   Kur shprehin falenderimet, disa njerëz e kanë mendjen te fati dhe rastësitë fatlume. Bibla na mëson se fatin tonë e drejton Perëndia ndaj vetëm Ai duhet falenderuar. “Le të shkojmë pranë Tij me lavde, ta kremtojmë me këngë” (Psalme 95:2).

Robert J. Tamasy është nënpresident për Komunikimin i  Leaders Legacy, Inc., një shoqatë jo fitimprurëse me bazë në Atlanta, Georgia, U.S.A. Veteran në gazetarinë profesioniste prej më shumë se 38 vjetesh, ai eshte autor i librit Business At Its Best: Timeless Wisdom from Proverbs for Today’s Workplace (River City Press) dhe është bashkautor me David A. Stoddard në veprën The Heart of Mentoring: 10 Proven Principles for Developing People to Their Fullest Potential (NavPress). Për më shumë informacion shiko www.leaderslegacy.com ose blogun e tij, www.bobtamasy.blogspot.com.

CBMC INTERNATIONAL: President: Jim Firnstah,

1065 N. 115^th Street, Suite 210 ▪ Omaha, Nebraska 68154 ▪ U.S.A.

TEL.: (402) 431-0002 ▪ FAX: (402) 431-1749 ▪ E-MAIL: info@cbmcint.org

Ju lutemi adresoni çdo kërkesë te: www.cbmcint.org

 

 

Reflektim/Diskutim Pyetje

1.       A e kremton Ditën e Falenderimeve apo ke mënyra të tjera për të shprehur falenderimet?

2.       Ndaj cilëve je veçanërisht mirënjohës për faktin se të kanë ndihmuar në formësimin tënd si njeri?

3.       A ke shprehur ndonjëherë falendrime për kohët e vështira që ke kaluar, për vështirësitë dhe sfidat me të cilat je përballur? Apo mendon se nuk ka asnjë kuptim që të jesh mirënjohës për vështirësitë?

4.                 Në rast se do të shprehje falenderim për gjërat që po të ndodhin aktualisht, cila prej tyre do të të vinte ndërmend e para?

SHËNIM: Po ta kesh Biblën, shiko dhe pasazhet si më poshtë që lidhen me këtë temë:

Psalmet 100:1-5, 105:1-7, 106:1-2; 2 Korintasve 9:10-11; 1 Thesalonikasve 1:2; Kolosjanëve 2:6-7

Southeast Asia - Southeast Louisiana fusion

In recent discussions about immigration and assimilation, the salad bowl and the melting pot are often set out as opposing metaphors. (Try Googling "melting pot, salad bowl". I got over 250,000 results.) In the case of New Orleans I believe that a third metaphor is more apt:gumbo.

With gumbo, you've got the base, the roux. Gotta have a good roux! Then you can add your vegetables: bell pepper, celery, and onions are standard. And okra of course. (I've heard thatgumbo is actually some kind of African word for okra.) You can even put tomatoes if you want, though a lot of locals might take you for a Yankee poser. Don't forget the Tony Chachere's. And the filé powder, which can be added as part of the cooking process or set out on the table as a condiment. Then you add the chicken and sausage, or seafood, or some combination thereof. The possibilities are almost limitless. My mother-in-law, whose Cajun credentials no one should dare question, likes to boil eggs, peel them, then let them stew in the gumbo where they take on the roux's rich brown hue as they soak up the flavor.

In the case of  the city of New Orleans, the roux would be French-Creole culture. Each successive wave of immigrants -- German, English, Croatian, Sicilian, Honduran, and others -- has enriched the stew without compromising its essential character. The Vietnamese community is a particularly interesting example. They came over in the 1970s. They have managed to maintain their identity while integrating so thoroughly into the city's institutions that it would be hard to imagine New Orleans without them. If you go to Cafe du Monde, which will soon celebrate its 150th anniversary, the person serving your beignets and cafe au lait will almost certainly be Vietnamese.

If you really think about it, it isn't all that strange that the Vietnamese have acclimated so well to warm, wet New Orleans. After all, Southeast Asia and Southeast Louisiana both bear the legacy of French colonial history. Many Vietnamese immigrants were Roman Catholic. Many were also fishermen by trade, so New Orleans' seafood industry must have offered a familiar element. Then there's rice as a dietary staple. (I'm open to correction, but I can't think of any other American city where rice is so central to the cuisine.)

I worked my first wedding as a pedicabbie last week. The bride was a New Yorker, of European stock as far as I know. The groom, however, was a New Orleans native of Vietnamese ancestry. The wedding was held at the Saint Louis Cathedral, America's oldest cathedral and the French Quarter's most iconic landmark. After the vows, the newlyweds and guests poured out of the church and formed a second line, twirling colorful parasols as they danced and paraded through the streets of the French Quarter behind a brass band. My fellow pedicabbies and I -- there were five of us I believe -- brought up the rear, bearing the groom's elderly relatives.

The next day I was working the Saints game, and I stopped to ask a couple of traffic cops for permission to make a left turn at a place where the street was blocked. One of the policemen turned out to be Vietnamese-American, and we struck up a brief conversation.

"I'm so glad to see this here!" he said referring to the pedicab. "It reminds me of home. We have these in Vietnam, you know? We call them rickshaw."

The fact that they have rickshaws in Vietnam was not news to me, but somehow I had failed to make the connection: Had my previous day's passengers ridden rickshaws in their childhood days? Was it possible that I had taken them on their first rickshaw ride in 40 years or more? If so, what were they feeling? Nostalgia? Perhaps a touch of amusement that the rickshaw, which not so long ago was viewed as a symbol of Asia's poverty and backwardness, was becoming more and more common on the streets of America's largest cities? 

It is only now in retrospect that the beauty of that whole scene is beginning to really register. Elderly Vietnamese-New Orleanians riding in rickshaws at the tail end of a second line parade. Something old something new indeed! How strange! How apt!

---------------------------------------------

Bonus trivia question: Which Rolling Stones song (more recently covered by Old Crow Medicine Show) pays tribute to New Orleans' second line tradition?

Answer: Down Home Girl, which contains the following lyric:

I'm gonna take you back to New Orleans 

Down in Dixieland

I'm gonna watch you do the second line 

With an umbrella in your hand 

Posted by Crescent City Pedicabbie at 5:55 AM